zaterdag 5 november 2016

Onnozele Hollandse... (une Hollandaise niaise...)

Ik reed vanochtend terug van een heerlijke logeerpartij bij vrienden en zag midden op de weg in het bos een ruigharige teckel waggelen, heel bedaard. Ik minderde vaart evenals mijn tegenligger, we volgden de hond met onze ogen, de andere auto reed weer door... ik kon dat niet. Auto geparkeerd, de hond naar de berm geroepen, gehaald. Schatje! Doorweekt en bibberend, ach... que faire?
Op zijn halsband stonden twee telefoonnummers die ik gebeld heb, maar eerst hondje in warme auto op mijn fleecejas gedaan, wat hij helemaal prima vond! Ik kreeg een vrouw die ik nauwelijks verstond, maar ze beaamde wel dat het haar hond was. Haar adres-uitleg was dan weer onbegrijpelijk, wél dat ze handicapé was.
Ik vroeg mezelf af; zal ik hem dan toch maar hier achterlaten? NEE...
Daar zaten we samen in de auto, best gezellig... ik vroeg hem wat we nu moesten doen... hij keek me superlief aan, maar ook hij had kennelijk geen idee. Toen ben ik maar uitgestapt en heb met de hond in mijn armen de volgende auto afgewacht op de bosweg, wat een tijdje duurde, maar die stopte op mijn teken. "Dat is de hond van twee huizen terug, links..." Een notoir weglopertje dus!
Op weg dus naar zijn thuis, met naast me een hoopje natte haren. Zo'n klein hondje heeft ook wel zijn bekoring, moet ik zeggen (arme Foppe). Na ongeveer 2 km, links een huisje met oprijlaantje met palen ernaast. Toen ik dat inreed kwam een (vermoedelijk) gedomesticeerde joekel van een torenvalk van paal tot paal naast me vliegen. Op de laatste paal bleef hij zitten en volgde me al kijkend. Heel bijzonder! Daar was niemand thuis, maar wel alles open, leve het platteland! Terug naar de hoofdweg en op naar het volgende huis, weer 1 km verder. Toen ik deze weg inreed, kroop teckel gezellig op schoot (comme habitude?), paste prima tussen mij en het stuur. Nu stond ik niet langer voor mezelf in, had hem zo mee willen nemen naar huis, ohlala...
Ik parkeerde en liet hem in de auto. Opvallend veel auto's naast dat huis. Vast jagers, dacht ik.
Een mevrouw kwam hinkend met gipsbeen naar buiten en bevestigde dat de hond hier woonde. Ik heb hem uit de auto gepakt en voor haar deur neergezet. Hij liep snel naar binnen, waar de mannen na de jacht aan de calva zaten. Wat zagen zij, denk je? Een onnozele Hollandse, die een jachthondje komt terugbrengen - notabene in haar armen - die nu nét van zijn zaterdagse uitje aan het genieten was. Très gentile, zei de vrouw nog...
Wat zullen ze gelachen hebben! Maar ik, ik leef verder in de veronderstelling dat ik een zielig hondje gered heb vandaag. ZO!


'monsieur T...'

1 opmerking: