woensdag 23 september 2015

Padden pesten...

Ik schrok van mijn eigen gil!
Onder de klimrozen was ik bezig de border te fatsoeneren en alvast een beetje winterklaar te maken, in ieder geval klaar genoeg om bollen te gaan planten en lekker compost erbij te doen. Verder ontdoen van het vele kweekgras en ander woest 'mauvaise herbe' in mijn tuin. 
Met een schepje was ik de aarde aan het loswoelen om de wortels van het kweekgras zo diep mogelijk weg te halen. Springt ineens onder mijn handen zo'n kluit aarde 20 cm verder, wah.... een vette pad! Precies dezelfde kleur als de aarde, net zo dof, beetje vettig. Gaat in de herfst ondergronds.
Leerachtig en rode ogen. Niet mijn favoriet. Toch wilde ik dat stukje border afmaken dus heb ik maar vrede met zijn aanwezigheid gesloten. 
(Ik heb er zo ook weleens eentje per ongeluk doormidden gehakt met een spade, bij het delen van een plant, wat een schrik, zo erg!) 
Deze bleef echter rustig opzij zitten, daar waar ik het kweekgras al had opgeruimd, 30 cm van waar ik bezig was. Moedig vond ik zelf wel, van mij en van hem. Na een minuut of vijf werd het eigenlijk wel doenbaar. Hij zat muisstil en met die rode ogen een beetje opzij te kijken of ik al klaar was en er ontstond een gesprekje: Nee, pech, ik ben hier nog even bezig!
Even later hupte hij achter de rozenstronk in een gat de muur in, daar waar ik hem waarschijnlijk had gewekt met het trekken aan een sliert gras. Sorry, hoor!
Hij stak 10 minuten later nog even heel grappig zijn kopje om de hoek van het gat, ter controle wellicht, en verdween toen weer voorgoed, slapen tot ver in het voorjaar!





Geen opmerkingen:

Een reactie posten