Het begin van het einde...

Dit zijn mijn nagels die vorige week donderdag zo perfect gemanicuurd en gelakt waren voor het huwelijk van mijn oudste dochter afgelopen vrijdag. Op een wolk reed deze moeder van de bruid naar huis, zo mooi, ontroerend en leuk is het bruiloftsfeest geweest.
En nu weer met mijn handen in de aarde...
Beetje bij beetje kijk ik al vanaf mijn wolk naar beneden, maar meestal vertoef ik nog in 'vrijdag 11 september'. Anderhalf jaar zijn bruid en bruidegom (en andere naasten) bezig geweest om te zorgen dat dit een mooie happening zou worden. En nu, nu is het feest gewoon helemaal voorbij...
Een paar keer per dag kijk ik naar de foto's, zondag nog met tranen in mijn ogen, maar nu hou ik het wel droog. Weer een wolkje lager...
Hier is weer de was, zijn  er de boodschappen, mijn groentetuin vraagt om van alles, de dieren willen aangehaald en op schoot. Na al dat moois waar we zo lang naar uitkeken, waar we ons vreselijk op verheugden en wat ook werkelijkheid werd, voelt het afscheid hiervan een beetje rauw. Uit voorzorg had ik een prachtig wit boeket meegenomen uit Nederland en bij verrassing stond er hier ook eentje op me te wachten, dus het huis oogt heel feestelijk. Dat verzacht de landing!
De yoga is vanochtend weer begonnen, fijn om alle deelnemers weer te zien!
Weer een wolkje lager...
Vanavond een heel gewoon stampotje, bijna op de grond.
Geef me nog even, nog even mijmeren... 
Ach, nee, al die mooie beelden staan voor eeuwig op mijn netvlies, die zijn bij me als ik ze oproep. Wat ben ik toch een geluksvogel!