Afgelopen week was het zover, ons eerste uitje van Le club! Ik schreef er al eerder een stukje over... We waren erg bang dat het een ouderenclub zou zijn, maar Bernadette, de ambassadrice, verzekerde ons dat het erg leuk is en goed voor ons Frans en met dat laatste had ze natuurlijk een punt!
We hadden om 12 uur een repas (maaltijd) met 130 mensen in een soort van cultureel centrum. Dit was ingericht als de Moulin Rouge... behoorlijk zwoel. Bij binnenkomst zagen we dat iedereen zeker tussen de zeventig en tachtig was, dus we zagen onze geest al dwalen. De maaltijd duurde tot 16 uur, pfff, en werkelijk alles ging langzamer dan langzaam. De gesprekjes aan tafel, de muziek en het dansen tussen de gangen door, het serveren etc. Echt niets voor ons! Maar gaandeweg kon ik het toch erg waarderen daar te zijn (ondanks dat ik de volgende keer niet meer ga). In de inmiddels oud geworden dametjes zag ik de jonge meisjes terug die graag wilde dansen en heel verlegen mannen ten dans vroegen, ik zag moeders die lang gezorgd hebben en nu zelf genoten, boerinnen die lang en hard gewerkt hebben en aan hun werkhanden nu mooie sieraden droegen. Mannen zonder vrouw die ervan genoten weer eens een dansje te maken en een vrouw in hun armen te hebben... hoe houterig hun bewegingen ook geworden waren. Ik zag uitingen van vriendschappen van 70 jaar en ouder met een daarbij horende vertrouwdheid en realiseerde me dat onderdeel zijn van een 'club' op het platteland van levensbelang is! Bovendien vond ik het aandoenlijk en heel mooi. Dus op een andere wijze dan ik had verwacht heb ik er toch van genoten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten