Toen ik deze week 's avonds naar Zumbales ging, nadat ik me met véél moeite had losgemaakt van mijn heerlijk warme plekje bij de haard, zag ik in mijn koplichten de paarden staan (huiveren), konijntjes (gehaast) de weg oversteken, een das wegkruipen...
Als (nog steeds) stadse vrouw zou ik met deze temperaturen graag alle dieren willen herbergen in mijn huis...kom maar allemaal hier, zo zielig om zo de nacht in te moeten! Hiermee projecteer ik natuurlijk geheel ten onrechte waar ik zelf zo'n behoefte aan heb met dit weer!
Vanmorgen kwam David, de paardenboer die zijn Percherons om ons heen heeft staan, een jerrycan warm water halen om zijn kraan in het veld te ontdooien, zodat de paarden weer kunnen drinken uit de grote trog daar. Ik vertelde hem van mijn 'herbergverlangen' en hij reageerde geruststellend maar ook met een lichtelijk gepikeerd...Het zijn wél Percherons hoor! Die zijn sterk en stevig en helemaal niet ongelukkig met dit weer!
Oké...ik ben weer ontwaakt en op de boerderie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten