Vanmiddag ben ik voor het eerst naar het atelier à tricoter geweest, een kleine ruimte (2,5 x 2,5 m) achterin de breiwinkel, waar de eerste donderdag van de maand van 3 tot 5 een groepje (lieverds) zit en waar je handwerkadvies kan krijgen. Al zo lang wilde ik een kabel leren breien (la torsade) en zag in deze gelegenheid bovendien weer een mooi integratiemomentje... Ik kom regelmatig in de handwerkwinkel en kan het goed vinden met de eigenaresse. Om 3 uur meldde ik me (Bonne année, zoen, zoen) en werd ik langs de kassa en door het gordijn naar achteren geleid - bijna alsof ik illegaal ging gokken! Daar zaten reeds vier vrouwen te breien en te haken met attente 'lerares' die alles kwam uitleggen. Meteen maar gemeld dat ik Nederlandse ben en dat ik vooral zal proberen Frans te spreken. Oui, oui, dat konden ze op prijs stellen (andere mogelijkheden waren er overigens niet). Achter deze tussenruimte bevond zich nog een kamer waar stukadoors bezig waren. Regelmatig kwamen zij met zware zakken gips langs de breipennende dames...vol respect over deze huisvlijt overigens... zie het voor je? Ik durf in zo'n geval geen foto te maken en dat zelfs niet eens te vragen, maar o, wat zou ik dat graag doen. Ingesloten tussen de plafondhoog opgestapelde pakketten wol, breiboeken, lapjes en honderd andere zaken zaten wij (eigenlijk meer zij) te keuvelen. Over kinderen, kleinkinderen, mooie wandelingen, gym en last but not least hun passie: handwerken. Aangezien de uitleg aan Thérèse van gehaakte bloemen en aan Sophie over viltwerken wel 45 minuten in beslag nam, gaf ik me maar over aan de rust, het kopje thee en de verhalen die verteld werden.
Allemaal mooie en verzorgde vrouwen, die een groot deel van de dag handwerkten, zo te horen... Op zo'n moment geniet ik enorm en besef ik dat ik zó in de tijdmachine terug zou willen naar 1800, de tijd van de ruisende rokken en dat we zaten te borduren in de nis van een kasteel (mits rijk).
Nee, ik stond vanochtend nog een trap te schuren en af te lakken, dus die borduur-energie hing bepaald niet om me heen...getuige mijn nagels! Rond vier uur kon ik dan mijn 'torsade simple' gaan uitproberen die ik binnen drie minuten door had, want zo simple! Had ik net zo goed uit mijn breiboek kunnen leren, maar had dit evenzo goed voor geen goud willen missen! Bij het weggaan vroegen ze me - hoe aimabel - of ik zondagochtend misschien ook mee ging wandelen...?
Ik was opnieuw verrast over hoeveel dingen mensen op het platteland hier samen doen. En ik leerde dat je het woord sympa niet alleen bij personen gebruikt maar ook bij dingen. Zo sympa alles vanmiddag, van het welkom tot de zachtzoete, gebreide babysokjes... Aan het eind van de middag legde iedereen 50 cent neer voor het kopje thee, la vie simple...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten