Verwarring alom....Mijn man vertelt me vandaag een verhaal en ik hum regelmatig, om te laten blijken dat ik hem volg. Misschien een opgelopen 'afwijking' als communicatietrainer? Maar dit terzijde. In gesprekken met Fransen beaam ik vaak met oui en 'hum' ik ook op die manier. Vermoedelijk uit een soort opluchting en blijheid als ik in een gesprek een blokje Frans achter de rug heb wat ik godzijdank weer versta! Zie het maar als stempeltje onder je proefwerk.
En wellicht (als dat niet zo is) mezelf in ieder geval het gevoel te geven dat ik het volg, ha-ha.
Omdat ik in het gesprek met mijn man (onbewust) oui zei in plaats van ja, raakten we in een complete spraakverwarring. Man nors: Wie? Wie? Nou, Jean Marc natuurlijk, dat zit ik je nét te vertellen...
Ik mag wel zeggen, het gaat prima met de taal hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten