woensdag 26 oktober 2011

Kweeperengelei

Jean-Marc, de klusjesman, zette vorige week een enorme tas met kweeperen voor de deur, kilootje of 10. Met hier en daar al een plekje, o, jee, werk aan de winkel...!
Zoals jullie in mijn vorige blog gelezen (kunnen) hebben was ik druk met de buren ondersteunen dus kweeperen verwerken stond niet bovenaan mijn lijstje. Gisteren prikte dat beeld plots weer in mijn oog (au, die tas met nog meer plekjes in de peren, oelala) en ben ik gaan wassen, snijden en inkoken. Gisteravond hing die gekookte moes in een doek uit te lekken tot kweeperensap en die heb ik vanochtend met suiker erin tot gelei verwerkt.
De potten staan nu af te koelen. Ik weet nog niet goed wat ik van de smaak vind, kruidig-zoet. Tot ik hier kwam wonen wist ik van het bestaan van kweeperen niet af. Hier heten ze overigens Coing, waar je zo lekker je hele Franse neusklank in kwijt kunt! Een delicatesse op brood met (geiten)kaas...
Een kweepeer is een onooglijke peer, zeker door AH-ogen bezien...Een echte peer van het boerenerf, veel groter dan een handpeer, geel, gedeukt, bruinig laagje erover en keihard!
Hij behoort (Cydonia oblonga) tot de rozenfamilie en is ook nauw verwant aan de appel, de peer en de lijsterbes. Hmmm...



Rauw dus niet te eten maar de gelei die je er van kookt wel. Maar ja, als ik zo bezig ben in de keuken overvalt me ook een soort van armoedegevoel, dat je als boer uiteindelijk gaat bedenken dat je met suiker erin alles wel kunt eten!
Dus eerst maar eens vijf potjes gemaakt en proberen of het dat werk waard is...
Met dank aan vriendin Hanne die me een mooi boek schonk over inmaken en jams. Ik heb er al veel uit gemaakt. Er komt zeker een potje naar je toe, Hanne!

1 opmerking:

  1. Lekker hoor! Dat MOET je dus met manchego eten!!! Is dan wel niet frans, maar wel heel lekker!
    Kus Sara

    BeantwoordenVerwijderen