woensdag 31 augustus 2011

Haricots verts, peren en appels!

Als ik niet oplet loop ik de lekkere Franse boontjes mis! Voor het eerst in mijn leven oogst ik mijn eigen haricots verts en wist niet dat ze zo verstopt hingen achter de grote hoeveelheid bladeren. Ik had al een aantal keren gecheckt of er wat te plukken viel maar op de verkeerde plaats...vandaar. Nu hangen er opeens wel hele grote...maar evengoed lekker.
Hoe sappig en lekker zijn nétgeplukte bonen vergeleken met die van de groenteboer. Echt een goed zichtbaar (knakken en het water spat in het rond) én proefbaar verschil. Dat heb ik niet bij de bietjes, waar iedereen zo over roemt...


De perenboom verrast ons dit jaar ook enorm, want nu eens geen drie onooglijk, misvormde peren maar een boom vol, twee jaar na zijn grote snoeibeurt, waarvan hij kennelijk op kracht moest komen. Ik denk dat er wel 50 - 75 peren aanhangen, dus een kilo of 10 - 15. Welk ras, ik zou het niet weten. Stoofpeer of handpeer, mwah, ziet er uit als handpeer. Wie ze herkent, kan het mij misschien vertellen? Ze zijn geelgroen, sommigen al met een mooie rode blos, maar nog wel keihard... Poire William?
Ik ben wel trots, hoor, op al die verse producten uit eigen tuin. Naarmate ik meer seizoenen intens beleef hier in Normandië en de bomen kaal, uitlopend, met bloesem en uiteindelijk met vruchten zie, besef ik des te meer hoe mooi de kringloop is en wat een overvloed er in de natuur is. En ook: wat een energie er nodig is (van de natuur en van ons) om de bomen goed te onderhouden en de opbrengst allemaal goed te verwerken.
Vorige week stond de tweede mand met een kilo of zeven reeds gevallen appels bij de achterdeur. Ik moest ze verwerken maar vond er echt geen tijd voor. Sommigen werden al bruin en steeds moest ik ze voorbij lopen... C’est ça. Marja - die een week hielp bij ons - kon het niet over haar hart verkrijgen ze te laten staan en heeft in de dagen erna de enkele goede alsnog geschild en hebben we er nog een grote Tarte Tatin van kunnen bakken voor de Taichigroep...


Ik weet dat er nog zeker 10 manden gaan volgen...dus til er niet meer zo zwaar aan, maar jammer is het om ze te laten rotten!
We kijken dus uit naar de appelpersdag in oktober, waar we hopelijk al onze appels weer tot appelsap kunnen laten verwerken. En dan nu maar hopen dat de muizen ‘meewerken’ en – als we de appels geraapt en geplukt hebben – ze tot die datum met rust laten. Vorig jaar hadden we ze op de werkzolder op kranten gelegd en waren ze tóch aangevreten. In plaats van er gewoon een aantal op te eten, hadden ze van elke appel een klein hapje genomen. Gemeen, toch?
Ik heb er dan ook toenemend minder moeite mee als de kat er weer een paar verschalkt...
Ook dat is de kringloop.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten