Koud en kaal...

Na een druk weekje vol boekhoudingsactiviteiten van afgelopen jaar ben ik weer terug op mijn blog!
Vandaag is het koud en kaal hier, een ijzige wind, waterkou en de bomen in het landschap tonen bij uitstek hun skelet. Ik probeer tijdens mijn wandeling met Foppe die kaalheid goed in me op te nemen. Zo is het dus in januari!

Dorre bladeren bedekken de bermen, alles grijsbruin en grijsgroen...vlakke kleuren. Ik ben geneigd mijn kraag hoger op te trekken en gauw weer huiswaarts te keren maar vanmiddag prent ik de beelden goed in en kijk met aandacht naar deze 'terugtrekking' in de aarde. Ik ben zo geneigd hier niet de schoonheid van te zien! Is die er wel, waar dan? De acht paarden - in de velden om ons heen - staan in een enorme baal stro (gelukkig!) zodat ze eens even droog en warm staan met hun voeten en zij eten van het verse hooi, wat ik heerlijk vind ruiken, elke dag weer. Ik vraag ze in stilte of ze ook zo verlangen naar de zomer, maar al knisperend kauwend op hun hooi, melden ze dat ze genieten van hun eten en het zo goed is. Mwah, ik had een ander antwoord verwacht.

Denk nu niet meteen dat ik een paardenfluisteraar ben, maar elke dag begroet ik ze wel en soms stel ik ze een vraag. Aan het einde van mijn wandeling werp ik een blik op de groentetuin, die ook geheel in stilte is. De schepjes staan er in de hoek 'verlaten' bij. In al die tuinboeken lees ik dat je in het najaar al je tuingereedschap moet schoonmaken en in de olie moet zetten. Dat is iets wat me echt nog nóóóit gelukt is. Het zij zo. Januari, ik kan niets doen buiten, dus terug naar de haard, nog een extra blok erop en dromen over wat ik straks allemaal wil gaan zaaien in de tuin...